Saltar ao contido
Federación

Grazas Sale

O pasado fin de semana foi un día especial para Saleta Fernández. A nosa plusmarquista galega internacional en salto de altura, campioa de España en doce ocasións en diferentes categorías e un dos rostros visibles máis coñecidos do atletismo galego nos últimos anos, “colgaba as zapas” logo dun importante periplo repleto de experiencias, éxitos e moito traballo.

A súa retirada, algo precipitada polos distintos problemas físicos lastrados, levou consigo o recoñecemento, admiración e cariño de todos cantos coñecen a esta monfortina que un día decidiu apostar todo na procura dun soño, sen chegar nunca a perder nin o rumbo nin as súas orixes.

Máis alá de éxitos, títulos e marcas, o verdadeiramente importante que nos vai quedar será a fonda pegada que deixa entre todos os amantes deste gran deporte así como un gran espello de valores e principios a imitar por parte das actuais e futuras xeracións.

Non coñecemos mellor maneira de salientar e homenaxear a súa etapa deportiva, que trascribindo o que ela expresaba a modo de despedida e que reflexan máis de vinte anos de atletismo…

Y ponemos fin a este bonito viaje. Como dijo un sabio del salto de altura “Yo no me retiro, me desapunto del atletismo.”

Me hubiese gustado que fuese de otra manera y en otro momento, pero mi espalda no me lo permitió.

El sábado fui muy feliz y me despedí con los míos.

Ha sido complicado tomar la decisión, cuesta soltar algo que te ha dado tanto; pero últimamente me quitaba más que me daba.

Llevo 5 años sufriendo dolores en mi espalda, limitada en mis entrenamientos y en mi día a día. Cinco años pensando que algún día remitirían (después de muchos especialistas e intentos fallidos) pero no fue así, ni iba a serlo.

En noviembre me confirmaron que no había una solución compatible con el atletismo y que si seguía, el desgaste sería mayor. Decidimos probar con el bloqueo epidural, para intentar reducir el dolor temporal y hacer este último año, pero tan solo me duró 5 días. Desde esas, la parte psicológica fue muy complicada y se acentuó todavía más al empezar las competiciones. Era un castigo y yo no hago este deporte para sufrir. Así que en enero decidí que al acabar pista cubierta ponía punto y final. Estoy en paz, tranquila y con ganas de la nueva etapa que está por venir.

Mamá, papá, Uxi, mi familia y mis amigos. Gracias por ser incondicionales, el mejor y mayor apoyo posible.

Torral, siempre te seguiré diciendo que te debo todo y más. Eres pura generosidad y amabilidad, eres familia.

Ruthy, me abriste las puertas de tu casa, de tu familia y de tu corazón sin esperar nada a cambio porque eres eso, bondad.

Mister, Felipe, gracias por mostrarme lo bonito que es este deporte y hacer que formase parte de mi vida.

A mi equipo, no tan visible, Dani, Kiko, Carlos, Ariadna y Julia. Daros las gracias por aportar vuestro granito a construir este sueño. Ha sido un placer trabajar mano a mano con vosotros.

#TorralbosTeam y #TorralbosGirls me enseñásteis a entrenar en equipo y a disfrutar cada entrenamiento.

Gracias infinitas desde el club que me vio nacer, Atletismo A Gándara, hasta el club que me hizo sentir en casa y que no éramos un simple equipo, Valencia Atletismo. Ha sido un orgullo ser la capi de esta familia.

Desde Felipe hasta Ramón, sin olvidarme de Mari, Fernando, Santi y Fran. Gracias también a vosotros.

A la Federación Gallega, Isidoro e Iván, en Galicia hemos tenido y tenemos mucha suerte con vosotros. Gracias a los dos.

Agradecida, por todas las personas bonitas que me ha dado este deporte. Es lo mejor, sin ninguna duda.

Gracias a tod@s los que me acompañasteis y formasteis parte de esto y a los que me empujasteis en cada competición.

Nos seguiremos viendo por la pistas

ATLETISMO, TU SERÁS MI BAILE INOLVIDABLE.

Compartir